زبان برنامهنویسی یک مجموعه از قواعد و نحوههای ارتباط بین انسان و کامپیوتر است که به طور کلی برای نوشتن برنامههای کامپیوتری و دستورات درک کامپیوترها استفاده میشود.
این زبانها به طور طبیعی توسط برنامه نویسان برای ایجاد برنامهها و نرمافزارها استفاده میشوند.
زبانهای برنامهنویسی میتوانند به دستورالعمل های محدود، دقیق و قابل اجرا تبدیل شوند که توسط کامپیوترها قابل فهم هستند.
این زبانها میتوانند مبتنی بر متن (مانند جاوا، سی، پایتون)، گرافیکی (مانند بلوبرینت، سکچآپ) و یا حتی زبانهای بصری باشند که از طریق تصاویر و نمودارها قابل فهم هستند (مانند بلوکهای برنامهنویسی و دیاگرامهای جریان).
هر زبان برنامهنویسی دارای قواعد و توصیفات خاص خود است که برنامه نویسان باید آنها را دنبال کنند تا بتوانند کامپیوترها را به درستی دستور دهند.
قواعد زبان برنامهنویسی شامل نحو، ساختار، خطمشیها و توابع است و بسته به هدف و مخاطب برنامه ممکن است متغیر باشد.
زبانهای برنامهنویسی بر اساس سطح عملکرد و ساختار میتوانند به زبانهای برنامهنویسی پایین سطح (مانند زبان C) و زبانهای برنامهنویسی بالا سطح (مانند جاوا، پایتون، جاوا اسکریپت) تقسیم شوند.
همچنین، هر زبان برنامهنویسی معمولاً قابلیتهای خاص و بستههای کتابخانهای را در اختیار برنامهنویسان قرار میدهد تا بتوانند به راحتی از عملکرد و قابلیتهای مشخصی استفاده کنند.
زبان برنامهنویسی به برنامه نویسان کمک میکند تا کدهای مبهم و مبهم را به درستی بیان کنند و به دستورات آنها توسط کامپیوتر تبدیل شود.
با استفاده از زبانهای برنامهنویسی، میتوان برنامههایی را ایجاد کرد که میتوانند دادهها را پردازش کنند، اجرای عملیات مشخصی را انجام دهند و به عنوان نتیجه، برنامهها را بر اساس نیازهای خاص سفارشی کنند.